آرش سلیمی؛ تورج هاشمی نصرت آباد؛ زینب خانجانی
چکیده
چکیدههدف از پژوهش حاضر برسی رابطه استحکام من و روابط بافتی با رفتارهای خودآسیب‌رسان نوجوانان با میانجی‌گری تنظیم هیجان بود. پژوهش حاضر از نوع توصیفی_همبستگی بود. جامعه آماری در این پژوهش تمام دانش آموزان پسر دوره متوسطه‌ی دوم شهر تبریز در سال تحصیلی99_1398 بودند که از بین آنها تعداد 190نفر به شیوه‌ی نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ...
بیشتر
چکیدههدف از پژوهش حاضر برسی رابطه استحکام من و روابط بافتی با رفتارهای خودآسیب‌رسان نوجوانان با میانجی‌گری تنظیم هیجان بود. پژوهش حاضر از نوع توصیفی_همبستگی بود. جامعه آماری در این پژوهش تمام دانش آموزان پسر دوره متوسطه‌ی دوم شهر تبریز در سال تحصیلی99_1398 بودند که از بین آنها تعداد 190نفر به شیوه‌ی نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از مقیاس استحکام من محمد علی بشارت(1386)، پرسشنامه‌ی خودآسیبرسانی سانسون و همکاران(1998)، پرسشنامه‌ی جوعاطفی خانواده محمود نو درگاه فرد(1373)، پرسشنامه ادراک از ارتباط با همسالان چو و چانگ(2012)، مقیاس پیوند با مدرسه سرنکویچ و جوردانو(1992)، و پرسشنامه تنظیم هیجان گرا س و جان(2003) استفاده شد و داده‌ها با استفاده ازروش تحلیل مسیرمورد تحلیل قرار گرفتند. تحلیل داده‌ها نشان داد که استحکام من و روابط بافتی با رفتارهای خودآسیب رسان نوجوانان ارتباط معنی دار دارد. یعنی افزایش استحکام من و بهبود روابط بافتی می‌تواند رفتارهای خودآسیبرسانی در نوجوانان را به میزان چشم‌گیری کاهش دهد. و همچنین تنظیم هیجان می‌تواند رابطه استحکام من و روابط بافتی با رفتارهای خودآسیب رسان نوجوانان را میانجی‌گری کند. نتایج به‌دست آمده نشان می‌دهد استحکام من بالا موجب می‌شود که نوجوانان ظرفیت تحمل خود را در برابر ناکامی‌ها و ناملایمتی‌ها افزایش دهند. همچنین روابط بافتی ایمن و سالم به عنوان یک عامل حفاظتی از نوجوانان در برابر رفتارهای خودآسیب‌رسان محافظت می‌کند
